Prostitutie in Japan: wetgeving en kenmerken

vrijdag, 29 oktober 2021

De eerste westerlingen die naar Japan kwamen ontdekten dat de bewoners van het Land van de Rijzende Zon een zeer toegeeflijke houding hadden ten opzichte van alles wat met seks te maken had . Het motief was ongetwijfeld religieus. In het shintoïsme, een inheemse religie van het Japanse land, wordt seks niet als taboe gezien. Daarom is het zo gewoon dat we Japanners associëren met termen als parafilie of fetisjisme.

Deze traditioneel liberale houding ten opzichte van seks staat radicaal in contrast met de houding die van oudsher wordt ingenomen ten aanzien van seksualiteit en haar praktijken in landen met een joods-christelijke traditie. Misschien was dat de reden waarom prostitutie tot 1956 in Japan was toegestaan. Wat gebeurde er op die datum? Dat de Japanse regering, onder toezicht van de Amerikaanse bezetters, de Baishun Bōshi Hō of Anti-Prostitutiewet heeft uitgevaardigd.

Japanse anti-prostitutiewet

Gedurende vele eeuwen was prostitutie een natuurlijke zaak in Japan. Dat betekent niet, verre van dat, dat de praktijk overal werd aanvaard. De Japanners accepteerden de praktijk van vleselijke handel zolang deze buiten het stadscentrum of zelfs in omheinde buurten plaatsvond. Die buurten (Yoshiwara in Edo-Tokyo, Shimabara in Kyoto en Shinmachi in Osaka) werden zogenaamde plezierbuurten .

Buiten de plezierwijken kon geen bordeel worden gevestigd. Daarin moesten de bordelen komen. Als er een bordeel werd opgericht buiten het toegestane gebied, werd het gesloten en werden de meisjes die ervoor werkten gestuurd om in een van de bordelen in de plezierwijken te gaan wonen en werken.

De strenge moraal van de Amerikanen zorgde ervoor dat ze de Japanse regering onder druk zetten om een einde te maken aan die traditie en die gebruiken. Het resultaat van deze druk was de eerder genoemde antiprostitutiewet, die een voor en na in de geschiedenis van prostitutie in Japan zou markeren.

Zoals altijd wanneer er restrictieve regels worden uitgevaardigd met betrekking tot het seksuele gedrag van mensen, steeg de schelmenschok ook in het Aziatische land. Dit werd bovendien bevorderd door de zeer onnauwkeurigheid van de nieuwe wetgeving inzake prostitutie in Japan . In de tekst van de wet was niet duidelijk wat wel en niet als seks werd beschouwd.

Om te beginnen heeft de wet, ondanks zijn naam, de praktijk van prostitutie niet illegaal verklaard, maar in plaats daarvan de volgende handelingen illegaal verklaard:

  • Zoek seksuele diensten .
  • Iemand dwingen zichzelf te prostitueren.
  • Verkrijg een vergoeding voor de prostitutie van derden.
  • Open lokalen zodat er vleselijke handel kan worden bedreven.
  • Het aanbieden van seksuele diensten aanzetten in ruil voor geld.

Bovendien gaf de wet een definitie van prostitutie waarin de praktijk van prostitutie uitsluitend en uitsluitend beperkt was tot geslachtsgemeenschap . Zo vielen praktijken zoals bijvoorbeeld fellatio buiten de definitie van prostitutie en werden daarom als legaal beschouwd.

Deze definitie diende voor seksondernemers om een manier te vinden om bedrijven te openen die, gerelateerd aan seksuele praktijk, binnen de wet vielen.

zeepland

Soapland, roze salons, imekura, telekura en deriheru

Onder de soorten bedrijven die Japanse seksondernemers hebben geopend zonder de wet te overtreden, zijn:

  • Zeegebieden . Een soapland is een etablissement waarin klanten worden ingesmeerd met glijmiddel zodat prostituees hen later tot een orgasme kunnen brengen. Soapland zijn in zekere zin gecamoufleerde bordelen. Daarin baadt de cliënt en wordt hij gebaad door een prostituee die bovendien massages en fellatio uitvoert en, bij gelegenheid, en hoewel het illegaal is, volledige seksuele relaties aanbiedt. Zoals alles wat grenst aan legaliteit, is een bezoek aan een van deze gecamoufleerde bordelen niet economisch.
  • Roze salons . Erotische massagesalons . Alleen orale seks kan worden beoefend in deze happy-ending massagelocaties .
  • Imekura of beeldclubs. De imekura zijn thematische bordelen die ideaal zijn voor het interpreteren van de meest voorkomende fantasieën van Japanse klanten. De schoolmeisjesfetisj is een van de meest gespeelde in beeldclubs.
  • Telekura of telefoonclub. In deze telefoonclubs betalen klanten om gebeld te worden door meisjes die in ruil daarvoor op een date willen. Deze dates eindigen meestal in een betaalde sekssessie. Bij dit soort contact hoort wat bekend staat als Enjo Kosai , een soort demla-oefening waar we het later over zullen hebben.
  • Deriheru of leveringsgezondheid. Hier huurt de cliënt de diensten in van een escort , die haar diensten verleent in een hotelkamer of bij haar cliënt thuis.

Veel van deze bedrijven bevinden zich momenteel in de rode kwartalen . Dit zijn in zekere zin de erfgenamen van de oude plezierwijken. Nu zijn ze echter niet te vinden aan de rand van steden. Ze hebben ze geabsorbeerd. Een van de beroemdste rode buurten van het land is Kabukicho, in Tokio. Seksbedrijven zijn in deze wijk goed zichtbaar.

Japanse prostituees

Andere wetten op prostitutie in Japan

Als we het hebben over de normen voor prostitutie in Japan, moeten we naast de antiprostitutiewet ook het Japanse wetboek van strafrecht en de Fūzoku Eigyu Torishimari Hō en de wet op de regulering van bedrijven die de openbare moraal aantasten noemen.

In de artikelen 176 en 177 bepaalt het Japanse Wetboek van Strafrecht dat de minimumleeftijd waarop consensuele seksuele betrekkingen kunnen worden gehad 13 jaar is. Japanse prefecturen (territoriale jurisdicties) kunnen in dit opzicht echter hun eigen verordeningen hebben. Zo zijn er enkele prefecturen die seks verbieden (zelfs als het met instemming is) met iemand onder de 18 jaar.

Van haar kant regelt de wet voor de regulering van bedrijven die de openbare moraal beïnvloeden, afgekondigd in 1948 en gewijzigd in 1985 en 1999, alle seksbedrijven waarover we eerder hebben gesproken.

In al deze centra, zeker en op een gewone manier, wordt penetrerende seks beoefend. Hoe sluit dat aan bij wat de wet voorschrijft? Door middel van juridische uitspattingen. De vangst is om nooit penetrerende seksadvertenties aan te bieden. Als dit later gebeurt (en dat is het argument dat seksondernemers gebruiken om hun bedrijf te verdedigen), is dat simpelweg omdat de betrokken partijen dat hebben afgesproken. Twee volwassenen hebben besloten en daar kan het bedrijf niet tussenkomen. En de economische transactie? Simpel: het is niet te bewijzen.

Geisha's

Wat is Enjo Kosai

De twee termen waaruit het Enjo Kosai- concept bestaat, betekenen letterlijk assistentiebedrijf. En dat is precies wat de vrouwen die zich bezighouden met deze praktijk die als illegaal maar wijdverbreid in Japan wordt beschouwd, bieden.

Het contact met klanten vindt meestal plaats in de bovengenoemde telekura's. De meisjes bellen naar gratis nummers die meestal worden geadverteerd rond hogescholen en instituten. Door te bellen komen ze in contact met mannen. Deze mannen, die op zoek zijn naar relaties met adolescenten en jongeren, zijn degenen die de knoop doorhakken.

Als de afspraak eenmaal is gemaakt, is het gebruikelijk dat het paar, na een ontmoeting op een afgesproken plek, naar een modieuze plek gaat om iets te drinken. Soms (seks is niet altijd gegarandeerd) eindigt deze ontmoeting in de zogenaamde liefdeshotels. Een lovehotel is een hotel waar kamers per uur worden gehuurd voor seksuele ontmoetingen.

Dankzij deze ontmoetingen (vergelijkbaar met die in het Westen met een Sugar Dady ), krijgen de meisjes geld om kleding, tassen en andere accessoires van merken te kopen of om hun vrijetijdsbesteding in het weekend te betalen. De regels, in dit soort Japanse prostitutie , zijn altijd heel duidelijk tussen het meisje en de klant. Meestal zijn jonge Japanse vrouwen terughoudend om dit soort zakenrelaties aan te gaan met mannen die niet uit hun land komen.

Enjo Kosaï