Als het om de Europese Unie gaat, trekken veel mensen de term "unie" in twijfel. Afgezien van het feit dat ze een gemeenschappelijke munt hebben, zeggen deze mensen tegen zichzelf: is er eenheid tussen de lidstaten als het gaat om het omgaan met de verschillende kwesties die de samenleving aangaan? Is er bijvoorbeeld een gemeenschappelijke wet voor alle Europeanen wanneer ze worden geconfronteerd met een zo ingewikkeld probleem als prostitutie en de regulering ervan? Het antwoord is zonder twijfel nee. De Franse wet inzake prostitutie heeft bijvoorbeeld niets gemeen met de Zwitserse wet om de praktijk van prostitutie te reguleren, en de Noorse wet heeft op hun beurt weinig te maken met de Duitse wet op dit gebied. We gaan dit artikel wijden aan de laatste en hoe het zich de afgelopen decennia heeft ontwikkeld.
De Duitse prostitutiewet van 2002
In 2002 besloot de Duitse regering, bestaande uit sociaal-democraten en groenen en onder leiding van bondskanselier Gerhard Schröder, een prostitutiewet aan te nemen die de arbeidsomstandigheden van sekswerkers zou verbeteren en ook de toegang van deze mensen tot seks zou garanderen. sociale zekerheid. Met deze regelgeving over prostitutie in Duitsland probeerde de regering-Schröder ook prostituees in Duitsland de mogelijkheid te geven geldelijke bedragen bij te dragen aan een paral fonds, om zo in de toekomst een pensioen te krijgen. Met deze en andere maatregelen in de wet probeerde de Duitse federale regering een einde te maken aan de figuur van de pooier.
Voor veel mensen betekende de aanneming van deze wet de legalisering van prostitutie in Duitsland. Dit was niet helemaal waar, aangezien prostitutie toen al legaal was in het Duitse land. Wat deze wettelijke norm bereikte, in plaats van de activiteit van prostitutie te legaliseren, was het elimineren van de juridische kwalificatie die het als "immoreel" bestempelde.
De regels die in deze wet zijn opgenomen om prostitutie in Duitsland te reguleren, waren bedoeld om een bedrijf te bevelen dat ongeveer 16.000 miljoen euro per jaar verhuist en waarin volgens onofficiële gegevens ongeveer 400.000 vrouwen werken die dagelijks meer dan 1.200.000 klanten bedienen.
Verschillende analyses en onderzoeken die zijn uitgevoerd naar de effectiviteit van de Duitse prostitutiewet van 2002, suggereren dat de regelgeving die door de regering-Schröeder werd gepromoot niet erg effectief was. De verbeteringen in de arbeidsomstandigheden van bijvoorbeeld prostituees waren minimaal. Veel van deze onderzoeken suggereerden dat de federale structuur van Duitsland er niet toe bijdroeg dat de wet van 2002 correct werd toegepast. Het feit dat de verschillende deelstaten een verschillend beleid voerden, maakte de hervormingen die met deze wet op prostitutie in Duitsland werden nagestreefd, zeer beperkt en, in veel gevallen, zeer slecht.
Naast de federale wetten inzake prostitutie in Duitsland of de verordeningen die zijn goedgekeurd door de verschillende deelstaten (er zijn bijvoorbeeld staten die het bestaan van bordelen verhinderen in steden met minder dan 35.000 inwoners), kunnen en kunnen steden hun eigen bedrijfsregels goedkeuren en kunnen ook hun eigen belastingen opleggen. Bijvoorbeeld: straatprostitutie kan alleen in de door het stadsbestuur van de betreffende stad bepaalde gebieden gewoon worden beoefend. De overige zones zouden in die zin als verboden zones worden beschouwd.
Prostitutiewet in Duitsland 2017
De resultaten van de bovengenoemde studies deden de Duitse federale overheid nadenken over de goedkeuring van een nieuwe verordening. Zo is op 1 juli 2017 de nieuwe prostitutiewet in Duitsland, de Prostituiertenschutzgesetz of "Wet ter bescherming van prostituees", in werking getreden. Met de Prostituiertenschutzgesetz promootte de regering van Angela Merkel nieuwe wetgeving over prostitutie in Duitsland.
Tot de maatregelen die in de wet van 2017 inzake prostitutie in Duitsland behoren, behoren onder meer de verplichting voor erotische arbeiders om condooms te gebruiken in hun relaties, de onmogelijkheid om een bordeel open te houden als het niet over het bijbehorende kwaliteitscertificaat beschikt en het feit dat bordeelhouders kunnen dat niet zijn als ze een wettelijk dossier hebben.
De prostitutiewet die momenteel in Duitsland van kracht is, verplicht sekswerkers zich te registreren. Het maakt niet uit hoe en waar ze hun diensten verlenen (onafhankelijk of verbonden aan een bureau of hoerenhuis) of hoe regelmatig ze dat doen. Ze moeten zich allemaal registreren om hun beroep te kunnen uitoefenen en moeten dus allemaal hun "prostituee-kaart" verkrijgen.
De Duitse prostituee kaart bevat de volgende informatie:
- Foto van de eigenaar.
- Voor-en achternaam. In die zin staat de wetgeving de persoon toe om ervoor te kiezen om op deze plaats een pseudoniem of professionele naam te laten verschijnen.
- Datum en plaats van geboorte.
- Nationaliteit.
- Plaatsen waar je aan sekswerk doet.
- Plaats en kantoor van verzending.
- Geldigheidsduur.
Om deze kaart te verkrijgen en te kunnen verlengen, moet de sekswerker worden geadviseerd door een gezondheidsdienst en moet hij slagen voor de verplichte medische onderzoeken
Maatregelen ter bestrijding van mensenhandel in de Duitse prostitutiewet
Een andere vereiste waaraan moet worden voldaan om een vergunning als prostituee in Duitsland te verkrijgen, is om een informatief gesprek te hebben gehad met de autoriteit die verantwoordelijk is voor de goedkeuring van de vergunningverlening. In dat gesprek moet de ambtenaar die het groene licht geeft, beoordelen of na de wil van de sekswerker om de bijbehorende toestemming te krijgen, een situatie van dwang, afhankelijkheid of uitbuiting kan worden gevoeld. Als de ambtenaar een van deze situaties opmerkt, is het zijn plicht om toestemming te weigeren om in Duitsland prostitutie te bedrijven. Als het deze tekenen van mensenhandel detecteert, bepaalt de Duitse prostitutiewetgeving dat de "noodzakelijke maatregelen voor hun bescherming" worden genomen.
Welke afmetingen zouden dat zijn? De wet bepaalt het niet. Kritische associaties met deze wet wijzen erop dat het niet specificeert hoe te handelen, noch specificeert het beschermingsmaatregelen of verwijzing naar een soort vereniging of instantie die zich bezighoudt met de taken van psychologische en juridische ondersteuning van slachtoffers van sekshandel.
Bovendien is in veel deelstaten nog niet bepaald welke entiteit of instantie verantwoordelijk moet zijn voor de registratie van sekswerkers.
Kritiek op de Duitse prostitutiewetgeving
Duitse verenigingen die zich inzetten voor de strijd tegen mensenhandel hebben kritiek geuit op het nut van de informatieve toespraak als instrument om uitbuitingssituaties op te sporen. Volgens deze verenigingen is het niet zo eenvoudig om een situatie van uitbuiting te ontdekken in een eenvoudig gesprek in de bureaucratische omgeving van een registratiekantoor. Om een seksueel uitgebuite vrouw te laten zien dat ze dat is, is het noodzakelijk om deze associaties te bevestigen, een heel speciale en intieme omgeving te creëren en een vertrouwensstroom met de interviewer of interviewer waardoor dergelijke bekentenissen kunnen ontstaan. Iets dat, zo benadrukken ze, erg moeilijk te genereren is in een registratiekantoor.
Duitse verenigingen ter bestrijding van mensenhandel hebben ook kritiek op het idee van registratie. Enerzijds legt het de onmogelijkheid op om anoniem prostitutie te beoefenen. Bovendien lopen de geregistreerde gegevens het risico "aangevallen" te worden door derden. Aan de andere kant houdt het bestaan van een kaart altijd het risico van afpersing in. Een foto van die kaart is voldoende om over een chantage-instrument te beschikken.
Ondanks al deze kritiek staat Duitsland momenteel, samen met Oostenrijk en Zwitserland, in de voorhoede van de landen van de Europese Unie die, binnen hun normatieve verdeeldheid, de stap hebben gezet om zowel de activiteit van prostituees als die van prostituees te legaliseren en te reguleren. de bordelen .
